10 juni Idaho Falls / Idaho

Vanmorgen toen ik het hotel uitliep kwam ik erachter dat mijn huurauto helemaal vol met zand zat. Ook vond ik het steenkoud en het bleek slechts nog 49 fahrenheit (11 graden) te zijn, terwijl het de dag ervoor rond de 30 graden was. Dit was even slikken want ik moest mijn jas weer aan en had dit niet verwacht. Ik hoorde van het meisje achter de lobby dat we vannacht een zandstorm hebben gehad en dat het de komende 2 dagen heel erg koud zal zijn (de koufront komt uit west Canada). Met een vest en 2 jassen aan ben ik mijn reis verder gaan vervolgen. Maar voordat ik weer op reis ging heb ik eerst de huurauto afgespoten bij de car wash. 

Vandaag ben ik eerst naar de Craters of the Moon gereden. Dit is geen nationaal park maar een nationaal monument en bestaat voornamelijk uit zwarte rotsen ontstaan uit lava na een vulkaanuitbarsting. Ik heb zoiets nog nooit eerder gezien en vond het erg indrukwekkend. De reis er naar toe was ook heel apart. Ik kwam amper een auto onderweg tegen en er waren ook geen huizen, boerderijen, laat staan een benzine station te vinden en ik was ook erg blij dat ik mijn auto had volgetankt. Dit gebied is nogal onbewoonbaar en sommige gedeeltes vond ik zelfs op de Schotse Hooglanden lijken. Tijdens de rit viel het mij ook op dat het ontzettend stormde en ik dacht dat het door de open vlaktes kwam. Maar toen ik eenmaal was aangekomen bij het visitor center van Craters of the Moon vertelde de ranger mij dat er vandaag een windkracht 9 staat en dat de wind en temperatuur ongewoon zijn voor de tijd van het jaar. Ondanks ik een vest en 2 jassen droeg was de snijdende kou in combinatie met de wind niet uit te houden. De gevoelstemperatuur was rond het vriespunt. Toch kwam ik Amerikanen tegen in een korte broek en t-shirts die een weekend erop uit waren en niet voorbereid waren op het slechte weer. Goh wat had ik een medelijden met die mensen want ze stonden te trillen van de kou. 

Een praatje maken met de locals was vandaag niet mogelijk want iedereen ging meteen weer de auto in met de kachel aan. Bij toeval (want ik wilde toch wat trails lopen) stond er een ranger bij een trail en vroeg aan mij of ik mee deed aan de tour. De tour was gratis en als je geïnteresseerd bent mag je aansluiten. De ranger heette Diana en haar groepje was erg klein. Een stel uit Boise, Idaho en een ander stel uit Texas. Ik dacht waarom niet lijkt me erg leuk om deze tour te doen en ik leer er ook uiteraard weer veel van dus ik sloot me aan bij de reisgezelschap. 

Diana vertelde erg leuk en het blijkt dat er in de Craters of the Moon 2000 jaar geleden de laatste vulkaan uitbarsting is geweest. Ik vond het toch nog vrij recent want ik dacht dat het tientallen duizenden jaren geleden was. Je ziet soms wat planten en bomen groeien maar dit komt door de schimmels die het oude lava afbreken. Want normaal gesproken kan hier niks leven maar door de schimmels is dit wel mogelijk. Ik had best wel veel vragen en Diana vond het heel erg leuk dat ik zoveel vragen had want dit houdt in dat ik geïnteresseerd was. Ze heeft soms mensen in de groep waarbij ze het gevoel heeft dat het ze niks interesseert. De Craters of the Moon is nog steeds een actieve vulkaan en loopt helemaal door (onder de grond) naar Yellowstone National Park en wordt de super vulkaan genoemd. Als deze supervulkaan ooit uitbarst is waarschijnlijk leven op aarde niet meer mogelijk. Amerika zal niet meer bestaan en de hoeveelheid roet in de atmosfeer zal voor een zonsverduistering zorgen. Geologen houden het in ieder geval elke dag in de gaten. Supervulkanen ontploffen op een schaal van tienduizenden jaren, dat maakt het lastig om te voorspellen wanneer de volgende is! Maar ik vond de tour reuze interessant en heb Diana bedankt voor de leuk tour. Ik weet zeker als ik in de USA geboren was of had gewoond had ik zeker ranger geworden. Wat een mooi beroep is dit. 

Na 5 uur in de Craters of the Moon geweest te zijn ben ik naar Idaho Falls gereden waar ik een overnachting heb geboekt. Ik had de mogelijkheid om in Arco te overnachten maar zag op google dat er helemaal niks is. En inderdaad toen ik door Arco reed had ik het gevoel dat ik in een filmscene zat van de Walking Dead, het stadje was helemaal uitgestorven en wat ben ik blij dat ik hier weer in het prachtige Marriott zit in Idaho Falls.

Morgen vertrek ik naar de Grand Tetons in de staat Wyoming en ben erg benieuwd naar deze omgeving.

Wordt uiteraard weer vervolgd.