01 juni Page / Arizona

Vandaag ben ik vanaf het mooie Monument Valley naar het plaatsje Page gereden, de rit duurde maar 1,5 uur. Het tijdverschil met Nederland is nu inmiddels 9 uur geworden want ik zit nu in de Pacific time. Page staat bekend om de Glen Canyon dam en Lake Powell een recreatie gebied. Je kunt hier boten huren en zonder vaarbewijs gaan varen als je hier interesse in hebt. Toen ik foto 's aan het maken was kwam er een jong stel naar me toe die Nederlands bleken te zijn of ik een foto van ze wilde maken. We raakte in gesprek en ze waren voor het eerst in de USA en waren dol enthousiast over het land maar ook de vriendelijk mensen die hier wonen. Ze zijn hier voor een maand en doen de beroemde cirkel waaronder San Francisco, Yosemite NP, Grand Canyon, Las Vegas enz. Daarna vliegen ze naar Hawaï en blijven daar 10 dagen. Het is voor hun dan wel de eerste keer maar zeker niet de laatste keer want Amerika heeft heel veel indruk op ze gemaakt. Zo zie je maar dat ik niet de enige ben die gek van dit land is. 

Toen ik naar het hotel reed om in te checken was mijn kamer nog niet klaar, ze zegt u invalide kamer is nog niet gereed maar heeft u een rolstoel nodig? Ik schoot in de lach en zeg maar ik ben helemaal niet invalide. Waarop het vrouwtje achter de balie zei maar u heeft toch echt een invalide kamer geboekt. Dus ik keek even naar mijn reservering en inderdaad ik heb per ongeluk een verkeerde kamer geboekt, dit overkomt mij nooit. Gelukkig heeft ze mij om kunnen boeken ha ha.

Voor vanmiddag had ik een excursie geboekt voor de antelope canyon. Hier ga je met een Native American gids (je mag geen indiaan zeggen want dit is beledigend) de prachtige canyon in. Helaas ben je niet de enige je gaat met een grote groep waardoor je niet zulke mooie foto's kan maken. Ik had al tickets in Nederland gereserveerd en ik moest alleen nog maar mijn tickets ophalen. Toen ik stond te wachten kwam er een bus met Aziaten aan rijden. Ik dacht nee he daar gaat mijn mooie foto's want zo'n grote groep wil je echt niet mee de canyons in. Maar op een gegeven moment kwam er iemand uit de bus naar me toe en sprak gebrekkig engels. Ze kwamen uit Zuid Korea en of ze een foto met mij mochten maken. Maar toen kwam de hele bus iedereen wilde met me op de foto ik had zoiets wat overkomt mij in godsnaam. Ik voelde me net een kermis attractie want in ene ging de hele bus met me op de foto. Behalve de eerste vroegen ze het gewoon niet ze sprongen de bus uit en gingen naast me staan dit heb ik nog nooit meegemaakt wat een rare ervaring was dit. 

Eenmaal achter de rug gingen we met onze gids Kelly de canyon in. Het begon al goed want hij vertelde ons dat op 12 augustus 1997 elf toeristen zijn verdronken in de canyon toen er onverwachts zware regenbuien uitbraken. De toeristen konden geen kant op ze werden overvallen door het noodweer, het water stroomde zo snel de canyon in dat ze allemaal zijn verdronken. Elk jaar komen hun kinderen nog steeds hier naar toe en lopen ze met fakkels door de canyons om hun ouders te herinneren. Het waren 7 Fransen, een van Zweden, een van de UK en twee toeristen kwamen uit de USA. Erg triest verhaal maar ik had zoiets had je dit niet na de tour kunnen zeggen nu we allemaal nog moeten afdwalen. Uiteindelijk een hele mooie tour gemaakt en een paar mooie foto's kunnen maken maar helaas was het erg toeristisch maar ben blij dat ik het gezien heb.

Wordt weer vervolgd.