07 juni Bryce National Park

Vandaag ben ik lekker de hele dag op pad geweest in het prachtige Bryce Canyon. Ik heb hier een trail gelopen van 12 km die duurde ongeveer 5 uur vanwege de hoogteverschillen. Het was afdalen en klimmen dus een behoorlijke zware trail weer. 

Voordat ik de trail ging lopen wilde ik eerst nog een paar foto's maken van Sunset Point. Alleen tijdens het fotograferen kwam ik erachter dat ik vergeten was het geheugenkaartje terug te plaatsen in mijn camera, deze zat nog in mijn laptop. Hoe stom kun je zijn maar gelukkig had ik 2 camera's bij me en toevallig ook nog een extra geheugenkaartje die nog in de verpakking zat. Ik ging even op een hekwerk zitten van hout en was geconcentreerd bezig om het geheugenkaartje in mijn camera te plaatsen. Ik zag in mijn linker ooghoek een hele dikke man aan komen lopen, dit is niks vreemds in de USA want 60% van de populatie is ontzettend dik. En dan heb ik het niet over een maatje groter maar over 10 maten groter. 

Niet wetend (omdat ik zo geconcentreerd was met het geheugenkaartje) dat deze man naast me op het houten hek kwam zitten. Wat ik al vreemd vond want hij kon overal zitten maar nee het moest weer naast mij. Op een gegeven moment viel de houten balk van het hekwerk eraf door zijn enorme gewicht en sleurde hij mij mee naar achteren op de stenen waardoor mijn rug geschaafd is. Meneer bleek een ontzettende dikke Duitser te zijn die amper kon lopen door zijn gewicht maar mij bijna een rug fractuur cadeau had gegeven. Gelukkig had ik een camera om mijn nek en de andere in mijn hand anders had ik ook nog een nieuwe camera moeten kopen. Gelukkig kon ik weer snel opstaan maar deze dikke Duitser bleef op zijn rug liggen. Zijn vrouw begon te schreeuwen maar deed geen moer en gelukkig een paar Amerikanen (4 man in totaal) wisten hem weer op de been te krijgen. En kun je nagaan ik was nog niet aan de trail begonnen maar had al weer een blessure door iemand anders. Misschien een leuk verhaal maar ik heb toch zoiets wanneer realiseert men nou eens als je zo extreem dik bent niet alleen een gevaar voor jezelf bent maar ook voor een ander. 

Ik kon er ook niet om lachen (wat ik normaal gesproken wel doe) en zo begon ik mijn trail met een geschaafde rug. Ik kon ook niet meer tijdens de trail mijn rugzak omdoen omdat de plek erg pijnlijk is en dat is erg onhandig want er zit eten en drinken in mijn rugzak. Tijdens het lopen van de trail vroeg ik aan 2 mensen of ze een foto van me wilde maken. Dit bleken Nederlanders te zijn uit Oss, Brabant en ik raakte uiteraard met ze in gesprek. Dit was de 2de keer dat ze in de USA waren en vorig jaar waren ze met hun 2 tiener dochters naar New York geweest. Dit jaar wilde ze wandelen en hun dochters vonden het maar niks want die liggen liever alleen maar bij een zwembad dus zijn ze beide alleen op pad. Ze skypen wel elke dag want tsja 2 tieners alleen je weet nooit wat ze uitvreten. Maar ze waren zo ontzettend onder de indruk van de westkust dat ze graag nog een keer terug willen komen om nog meer van het prachtige land te kunnen zien. 

Toen ik mijn trail verder vervolgde en op een gegeven moment even op een bankje ging zitten om uit te rusten en flink veel water te drinken vroegen 2 Amerikanen of ze naast me mochten zitten. (Uiteraard zolang je geen 200 kg weegt). Ook met hen raakte ik in gesprek en ze vroegen waar ik vandaan kwam. Toen ze hoorde dat ik uit Amsterdam kom waren ze weer erg enthousiast want daar waren ze toevallig vorig jaar nog geweest en ze vonden de Nederlanders zo vriendelijk. Ze vertelde me dat ze snowbirds zijn (dit zijn mensen die van het noorden naar het warme zuiden emigreren) en dat ze van Minnesota naar Florida zijn verhuisd omdat ze gepensioneerd zijn. Ze wonen een half uur van Orlando af want ze wilde niet te dicht aan de kust wonen vanwege de stormen. Ze hebben een tweeweekse busreis geboekt en gaan naar de vele National Parken in het westen. Eigenlijk hadden ze meer van Europa gezien dan van hun eigen land (dit komt mij erg bekend voor). 

Even later kwam ik een man alleen tegen en die vroeg of ik een foto van hem wilde maken. Ook met deze man raakte ik in gesprek en ik zei meteen tegen de man volgens mij kom je uit New York waarop hij zei how do you know? New Yorkers hebben een bepaald accent een knauw (moeilijk uit te leggen maar ik herken ze meteen) en het klopte hij kwam uit de wijk Queens in New York. Ook hij had een busreis geboekt samen met zijn zoon van 23 jaar oud maar die wilde een andere zware trail lopen en dat kon hij niet vanwege zijn slechte knie. Ook met hem heb ik ongeveer een kwartier staan praten en beide vervolgde onze trail (hij de ene kant op en ik de andere). 

Het leuke van trails lopen in de USA is dat je zo ontzettend veel leuke mensen ontmoet (voornamelijk Amerikanen) die gewoon een babbeltje met je maken alsof je ze al jaren kent. Dit vind ik zo bijzonder aan deze mensen ze zijn altijd zo ontzettend vriendelijk. Ze zijn erg open en een gesprek voeren is heel normaal. Ook was ik vanavond in de plaatselijk supermarkt geweest want ik snak naar vers fruit en bij de kassa begon een vrouw over mijn mooie shirt. Ze vond mijn shirt van G star zo mooi en zo raakte ik ook weer in de supermarkt in gesprek. Het leukste blijf ik toch de niet toeristische plekken vinden want hier kom je echt in contact met de locals. Amerikanen zijn oprecht in je geïnteresseerd en voor jullie informatie ik heb nog steeds contact met Susan de dame uit Colorado waar ik was uitgenodigd voor een etentje. Hoe bijzonder is dit?

Morgen heb ik een rit van 4 uur voor de boeg en vertrek ik naar Park City, in de winter een wintersport plaats en zeker onbekend bij de Europeanen. Ik heb dit eigenlijk als tussenstop geboekt maar ik ben zeer benieuwd naar deze plek. Vanaf daar vervolg ik mijn reis naar de staat Idaho waar ik nog nooit ben geweest. Ook hier ben ik weer erg benieuwd naar.

Marion als je mijn verhaal leest het schijnt dat je mijn National Park pass kunt lenen dit scheelt jullie weer 80 USD!

Wordt uiteraard weer vervolgd.